Ένα πρωινό στο "Ponte Vecchio..."

Το παρακάτω άρθρο  μου έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό "Flowmagazine"  στη στήλη "Ταξίδια"

Πολλά έχουν γραφτεί για τη Φλωρεντία και όλοι έχουν εστιάσει στους καλλιτεχνικούς της θησαυρούς και την πολιτιστική κληρονομιά που χαρακτηρίζει αυτή τη μοναδική Ιταλική Πόλη. Ένα κράμα έργων τέχνης και ασύγκριτης αρχιτεκτονικής αλλά και σύγχρονης φινέτσας. Τα αξιοθέατα πολλά και γνωστά σε κάθε επισκέπτη. Αναμεσά τους ο Duomo, η Galleria dell'Accademia, η Uffizi Gallery, το Palazzo Pitti, το Palazzo della Signoria. Ας εστιάσουμε λοιπόν στο σήμα κατατεθέν της Φλωρεντίας στο Ponte Vecchio.

Όταν φτάσαμε στη Φλωρεντία ήταν πρωί καθώς η απόσταση από τη Σιένα, που ήταν το κέντρο αναφοράς μας στην περιήγησή μας στην Τοσκάνη στη γη των θρυλικών Ετρούσκων και γενέτειρα του Botticelli και του Miclelangelo, ήταν κοντινή . Φλωρεντία –Σιένα γύρω στα 70 χιλιόμετρα. Καλύτερη και πιο γρήγορη διαδρομή ο αυτοκινητόδρομος Α1. Αν και η επιλογή της επαρχιακής οδού σε αποζημιώνει. Ανοίγοντας το παράθυρο σε κατακλύζουν οι μυρωδιές της Ιταλικής υπαίθρου ενώ οι εικόνες μαγεύουν .

Φτάνοντας στη Φλωρεντία (προσοχή στον ανεφοδιασμό της βενζίνης καθώς η εξυπηρέτηση είναι self service και κάπου εκεί το μηχάνημα μας κράτησε τα χρήματα και βενζίνη δεν βάλαμε!) η καλύτερη σκέψη είναι ένα cappuccino πριν την περιήγηση στην Αναγεννησιακή αυτή πόλη. Και το καλύτερο σημεία ένα café στο Ponte Vecchio. Πρωινό λοιπόν στην παλιά γέφυρα του ποταμού Άρνου.

Η ιστορία του Ponte Vecchio Το Ponte Vecchio είναι ένα μεσαιωνικό πέτρινο κλειστό μονότοξο γεφύρι το οποίο συνδέει τις δύο περιοχές στο πιο στενό σημείο του ποταμού Άρνου . Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους η γέφυρα χτίσθηκε για πρώτη φορά κατά την ρωμαϊκή περίοδο, όταν η via Cassia διέσχισε τον ποταμό σε αυτό ακριβώς το σημείο. Η ρωμαϊκή βάση της γέφυρας ήταν πέτρινη, ενώ το εποικοδόμημα ξύλινο. Πρώτη μνεία για τη γέφυρα έγινε σε έγγραφο του 996. Η γέφυρα καταστράφηκε από πλημμύρα δυο φορές το 1117 και ανακατασκευάστηκε με πέτρινο εποικοδόμημα, και το 1333 και ανακατασκευάστηκε το 1345. Ο επισκέπτης θα συναντήσει σε ένα μικρό χαγιάτι στο κεντρικό άνοιγμα της γέφυρας μια επιγραφή διαβρωμένη από το πέρασμα του χρόνου η οποία αναφέρει: « Nel trentatrè dopo il mille-trecento, il ponte cadde, per diluvio dell' acque: poi dieci anni, come al Comun piacque, rifatto fu con questo adornamento» (δηλαδή το 1333 η γέφυρα έπεσε μετά από πλημμύρα και δέκα χρόνια μετά προς ευχαρίστηση του κυβερνήτη χτίστηκε ξανά στολίζοντας την πόλη) Στα νεότερα χρόνια οι Γερμανοί στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κατέστρεψαν όλες τις γέφυρες της Φλωρεντίας, εκτός από την Ponte Vecchio με ρητή εντολή του Χίτλερ.

Ανέκαθεν στη γέφυρα του Ponte Vecchio φιλοξενούνταν έμποροι οι οποίοι εξέθεταν τα προϊόντα του,ς ενώ τα μαγαζάκια το οποία φαίνονται από την μεριά του ποταμού, προστέθηκαν τον δέκατο έβδομο αιώνα. Το 1900, για να τιμήσουν τον τέταρτο αιώνα από τη γέννηση του Φλωρεντινού γλύπτη και χρυσοχόου Benvenuto Cellini, οι κορυφαίοι χρυσοχόοι του γεφυριού ανέθεσαν στον πιο φημισμένο γλύπτη της εποχής Raffaello Romanelli, να δημιουργήσει μια μπρούτζινη προτομή του Τσελίνι, για να τοποθετηθεί πάνω από το σιντριβάνι στη μέση της ανατολικής πλευράς της γέφυρας. Ένα πρωινό στο Ponte Vecchio με ιστορία.

Ένα πρωινό στα μαγαζάκια και τα χρυσοχοϊα της γέφυρας όπου γίνονται αντικείμενα περιήγησης από ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Ένα πρωινό με ζεστό cappuccino στις όχθες του ποταμού Άρνου και τις ακτίνες του ήλιου να λαμπυρίζουν στα νερά του…

Ρώμη….μια πόλη γεμάτη φως

 Η πρώτη φορά που επισκέφτηκα την αιώνια πόλη ήταν αρκετά χρόνια πρίν και μπορώ να πω ότι την ερωτεύτηκα. Τα μνημεία της, ο ιταλικός της αέρας, οι εκδηλωτικοί κάτοικοί της με ενθουσίαζαν. Ίσως ταίριαζαν με το χαρακτήρα της νιότης μου. Κάτι μου έλεγε ότι θα ξαναγυρίσω όμως. Ίσως να ήταν το νόμισμα που είχα πετάξει στην fontana di Trevi

… Tο όνομα "Φοντάνα ντι Τρέβι" σημαίνει "κρήνη στους τρεις δρόμους" (tre vie), στην κυριολεξία σημαίνει "κρήνη του τριδρόμου" Το συντριβάνι αυτό σηματοδοτεί το τέλος του "σύγχρονου" Άκουα Βέρτζινε, του ανακαινισμένου Άκουα Βίργκο, ενός αρχαίου ρωμαϊκού υδραγωγείου το οποίο υδροδοτούσε την αρχαία Ρώμη. Το 19 μ.Χ., οι Ρωμαίοι τεχνίτες εντόπισαν με την υποτιθέμενη βοήθεια μιας παρθένου μια πηγή καθαρού νερού περίπου 13 χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Αυτή η σκηνή αναπαρίσταται στην πρόσοψη του σημερινού σιντριβανιού. Ωστόσο, το μήκος του υδραγωγείου είναι 22 χιλιόμετρα, γιατί δεν έχει ευθύγραμμο σχήμα. Το Άκουα Βίργκο οδηγούσε το νερό στα μπάνια Λουτρά του Αγρίππα. Υδροδότησε τη Ρώμη τουλάχιστον για τετρακόσια χρόνια. Η καταστροφή των υδραγωγείων από Γότθους πολιορκητές το 537 με 538 ήταν το τελειωτικό χτύπημα για την αστική ζωή της ύστερης κλασσικής Ρώμης. Οι Ρωμαίοι στο Μεσαίωνα υδροδοτούνταν από μολυσμένα πηγάδια και από τον επίσης μολυσμένο ποταμό Τίβερη. Το Ρωμαϊκό έθιμο της κατασκευής ενός όμορφου σιντριβανιού στο τέλος ενός υδραγωγείου που έφερνε νερό στη Ρώμη επανήλθε το δέκατο πέμπτο αιώνα στην εποχή της αναγέννησης. Το 1453 ο πάπας Νίκολας Ε΄ τελείωσε τις επισκευές του Άκουα Βέρτζινε, έχτισε μια απλή λεκάνη σχεδιασμένη από τον ανθρωπιστή αρχιτέκτονα Λέον Μπαττίστα Αλμπέρτι για να σηματοδοτεί την άφιξη του νερού.

Σύμφωνα με την παράδοση λοιπόν όποιος πετάξει στα νερά της ένα νόμισμα και κάνει μια ευχή ξαναγυρίζει στη Ρώμη. Για την ευχή δεν ξέρω …αλλά εγω πάντως ξαναγύρισα. Στα χρόνια της ωριμότητας πλέον. Έχοντας περάσει διάφορα μονοπάτια στη ζωή και κάποια πολύ δύσκολα.

Η Ρώμη όμως ήταν εκεί το ίδιο μαγευτική και ερωτεύσιμη. Με υποδέχτηκε για άλλη μια φορά για να απολαύσω ένα δείπνο στη Via Venetto, να πιώ vero cappuccino στην piazza Νavona, να ατενίσω από ψηλά από την Piazza de Spagna την πόλη, να περπατήσω στο πάρκο και στους κήπους της Villa Borghese. Και κυριώς να καθίσω στην άκρη του Τίβερη. Και επειδή πάλι ένα νομισμα έπεσε στη Fontana di Trevi κατι μου λέει πως θα ξαναγυρίσω…για ένα ακόμα cappuccino εκει πίσω στο υπαίθριο café στο Castel Sant'Angelo …

Share this page